กรรณิการ์ บุษบาที่ตื่นตอนกลางคืน

           ปรียาดา เด็กสาวผู้เติบโตมากับพ่อผู้เป็นที่รักที่สุด เธอตกหลุมรักในดอกไม้นานาพันธ์ุแม้เธอเป็นเด็กอายุสิบกว่าปีท่ี่เธอก็จะมักพูดเสมอว่าดอกไม้ทุกดอกมันสวยในแบบของมัน 

           เพื่อนสนิทที่สุดนั่นคือพิมพิมล เธอทั้งสองรู้จักกันยิ่งกว่าอะไร เรียนชั้นประถมด้วยกัน มีขนมก็มักจะแบ่งปันกันเสมอ “เพื่อนรักกันตลอดไป”

   สุดท้ายแล้วความสุขไม่ได้อยู่เราตลอดไป ในวันที่ปรียาดาอายุครบ 12 ปีแต่ใจเธอต้องสลายเมื่อรู้ว่าพ่อของตนประสบอุบัติเหตุทำให้พ่อเธอจากเธอไป พร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างพิมพิมลที่ต้องกลับไปเรียนที่บ้านเกิดของตน ทำให้เด็กหญิงปรียาดาคนนี้ต้องอยู่กับแม่ หลังจากที่เรื่องราวที่พ่อเธอเสียชีวิตแลtเพื่อนสนิทของเธอจากเธอไป เธอก็ยังไม่เคยสัมผัสคำว่ารักจากแม่เธอแม้แต่น้อย 

          “ ปรียาดา แปลว่า ความเป็นที่รัก เธอเป็นที่รักจริงๆหรอ ฉันไม่รู้จักคำนั้นเลย ”